حساس ترین پست بازی فوتبال کدام است؟

بدون تردید دروازبانی، مهم ترین پست بازی فوتبال بوده و همیشه دروازبان های خوب، تبدیل به اسطوره های بی چون و چرای زندگی همه ما شده اند.

در کشور ما این همه بازیکن آمده و رفته اند، اما مرحوم حجازی و عابدزاده ماندگار و در قلوب تمامی ایرانیان جا خوش کرده اند. ناصر حجازی که نیم قرن پیش با آن سطح پایین دانش دروازبانی در قاره آسیا، یک سروگردن از تمامی گلر های عصر خود بالاتر بود و خدا می داند اگر با آن همه استعداد در دنیای حرفه ای امروزی متولد می شد، با دست های چسبناکش هم سطح کدام دروازبان تاپ دنیا قرار می گرفت.

یا عقاب آسیا که نقش رهبری و بازی های درخشان، مهار پنالتی ها و تک به تک گرفتن هایش در جام ملت های آسیا ۱۹۹۶ و مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ مقابل حریفان آسیایی خصوصا چین و استرالیا با آن مصدومیت کهنه در زانو، از وی یک چهره ملی ساخت.

بازی بی نقص در جام جهانی ۹۸ مقابل امریکا و بعد ها بستری شدن و حضور پرشور مردم مقابل بیمارستان و خطری که با دعای خیر آن ها از بیخ گوشش گذشت، از دیگر دلایل پی بردن به ارزش و محبوبیت بی اندازه اش است. هادی طباطبایی نیز با ارائه بازی جسورانه در دیدار دوستانه مقابل دانمارک، یک شبه تبدیل به شیر کپنهاک شد.

اما پس از آن ابراهیم میرزاپور که چهره ای محبوب و گلر شماره ۱ تیم ملی شده بود، پیش از اسطوره شدن، غروبی زودهنگام در دنیای فوتبال داشت و مهدی رحمتی نیز نتوانست قداست خود در سطح ملی را تا انتهای دوران بازیگری اش حفظ کند. در ادامه نوبت به علیرضا بیرانوند شیرمردی از سلسله جبال زاگرس رسید که اگر چند سال دیگر روند رو به رشدش را ادامه داده و خود را در بالاترین سطح فوتبال حفظ کند، نامش در کنار حجازی و عابدزاده در تاریخ فوتبال مملکت جاودانه خواهد شد. اما تمامی این ها، تنها مختص به فوتبال ایران نیست. در تیم های آسیایی نیز، لی وون جایه‌‌ دروازبان اسبق کره جنوبی که در جام جهانی ۲۰۰۲ مقابل اسپانیا و ایتالیا برای این تیم سنگ تمام گذاشت، به یکی از محبوب ترین چهره های تاریخ فوتبال کره تبدیل شده است. در تیم عربستان نیز محمد الدعایه یکی از بهترین دروازبانان آسیا، تا حدود ۴۰ سالگی و به جهت تاثیرات روحی روانی، هرچند روی نیمکت، اما در اردوی تیم ملی کشورش حاضر بود. در اروپا نیز از گذشته تا به حال، اگر نگاهی به نقش محوری و عملکرد لو یاشین، دینو زوف، جیان لوکاپالیوکا، جی جی بوفون، فاندرسار، پیتر اشمایکل، آندریاس کوبکه، الیور کان، ویتور بایا، ینس لمان، آنتونی زوبی زارتا، پیترچک، مانوئل نویر و… بیندازید و اتکاء و وابستگی تیم هایشان به آن ها را بنگرید، به اهمیت داستان پی خواهید برد. مثالی واضح، انتخاب لقب ایکر مقدس بر روی نام کاسیاس بود که نشان داد دروازبان ها مقدس ترین و اسطوره ای ترین بخش از حماسه فوتبال یک مملکت اند.

جایی که اشک ها، لبخند ها و نگاه مردم یک سرزمین به دستان نجات بخش، روحیه، اعتماد به نفس و واکنش های حیرت انگیز آن ها به عنوان آخرین محافظین قفس توری پیوند و گره خورده است. شاید دلیلش این باشد که بخش اعظمی از زیبایی فوتبال به نوعی در گل خوردن یا نخوردن و بوسه زدن یا نزدن توپ بر تور دروازه خلاصه می شود. جایی که تنها یک گلادیاتور می تواند از دروازه ای تقریبا ۷٫۵ متری حفاظت و در مقابل یورش رقبا ایستادگی کند. اما در آمریکای جنوبی نیز این جایگاه ارزشمند به شکلی اسرارآمیز تر بوده و سنگربانی همچون کلودیو تافارل کوتاه قامت برزیلی با آن شیوه خاص زانو زدن و دعا کردن امید یک ملت بود. یا خورخه کامپوس ۱۷۰ سانتی متری با آن سوپرواکنش ها و خروج های شجاعانه اش از دروازه، سال ها ناجی دروازه مکزیک بود. چیلاورت قلدر و گلزن نیز که همه کاره تیم پاراگوئه بود و آن حرکت زیبای عقرب رنه هیگو‌‌‌‌ییتای افسانه ای هنوز هم که هنوزه، بسیاری از علاقمندان فوتبال خصوصا کسانی که اولین بار مشاهده اش می کنند را انگشت به دهان گزارده است.

در آمریکای جنوبی دروازبان فوتبال یعنی همه چیز و همه دارایی یک تیم. یعنی پدر تیم، بمب انرژی و روحیه تیم، یعنی سنگ صبور بازیکنان و چه بسا کاپیتان واقعی و لیدر اصلی در مواقع بحران. اما بشنوید از فرید موندراگون کلمبیایی که تا ۴۳ سالگی درون دروازه تیم ملی کشورش ایستاد و در جام جهانی ۲۰۱۴ با رکوردشکنی به عنوان مسن ترین بازیکن تاریخ جام های جهانی، چند واکنش عالی نیز مقابل ژاپن از خود به نمایش گذاشت تا تک به تک گیری در این سن و سال را به تمامی همکاران جوانش در بزرگ ترین آوردگاه جهانی فوتبال نشان دهد. آری، باید بپذیریم دروازبان ها مقدس ترین بازیکنان بوده و بزرگ ترین نقش در موفقیت تیم ها را داشته، اما متاسفانه به علل گوناگون از جمله نگاه احساسی و غیرکارشناسانه، تنها هافبک ها و مهاجمین مورد ستایش قرار گرفته و مدافعین و دروازبان ها، گاها مقصرین اصلی باخت ها و ناکامی ها قلمداد می شوند.

به اعتقاد نگارنده، بایستی تغییر نگرشی اساسی در برخی رویکرد ها صورت گرفته و حساس ترین پست یک بازی را احساسی و مغرضانه قضاوت نکنند. دروازبان، همه هستی و هویت یک تیم است و اگر باشگاهی بخواهد در پیشبرد تفکرات تهاجمی اش موفق شود، ابتدا می بایست دروازبان و مدافعین مطمئن و خوبی جذب نماید. فوتبال یک جنگ تمام عیار است.

اگر از عقبه خود مطمئن نباشید، چگونه می توانید در خط مقدم جبهه به قلب لشگر دشمن تا دندان مسلح یورش ببرید؟ تا به پشتوانه مالی خود دلگرم نباشید، چگونه و با چه جراتی می توانید کار های اقتصادی و سرمایه گذاری انجام دهید؟