ویسی: عُرضه ندارید، صراحتاً بگویید استقلال خوزستان را نمی‌خواهیم

عبدالله ویسی درباره آخرین وضعیت تیم استقلال خوزستان و اعتصاب بازیکنانش، اظهار داشت: امروز همانند روزهای گذشته به محل تمرین رفتیم، اما بازیکنان نیامدند. این قضیه روز گذشته هم تکرار شد. دیگر نمی‌دانیم باید چه‌کار کنیم.

وی افزود: وقتی کسی را نداشته باشید که به فکر شما باشد یا تیم‌تان صاحب نداشته باشد، همین می‌شود. وقتی یک زندانی اعتصاب غذا می‌کند، همه به سراغش می‌روند تا ببینند چه مشکلی دارد. زندانی مجرم هر کاری هم کرده باشد، او را رها نمی‌کنند تا بدانند مشکلش چیست. بچه‌های ما سه روز است که اعتصاب کرده‌اند، اما یک نفر به سراغ‌شان نیامده است. این اتفاق بارها افتاده، اما یک نفر پیدا نشده که سراغی از بازیکنان ما بگیرد.

سرمربی استقلال خوزستان ادامه داد: برای استانی مثل خوزستان این خیلی بد است که نگاهی به ما نمی‌کنند. نمی‌توانیم یک تیم بسیار معمولی با هزینه پایین را کنترل و بالا و پایین کنیم. اینها برای خوزستان زشت و زننده است. بچه‌های ما در دو دیدار گذشته دو برد آوردند و با تمام وجود بازی کردند. با این کار، نشان دادند که اگر روح و روان‌شان آزاد باشد، می‌توانند خوب کار کنند. خود آقایان یک ماه حقوق دیگر شود، هزار «اَدا» درست می‌کنند. بازیکنان ما ۵ ماه است که حقوق نگرفته‌اند. پزشک و فیزیوتراپ ما از کجا بیاورد و خرج زن و بچه‌اش را بدهد؟ وضعیت خود ما و مجموعه‌مان هم که بدتر از آنهاست. آقایان این‌طرف و آن‌طرف هزینه‌هایی می‌کنند که خنده‌دار است.

بیشتر بخوانید:

۵ درصد از پولی را که به پرسپولیس و استقلال دادید به ما بدهید

ویسی خاطرنشان کرد: بازیکنانم دیگر هیچ قولی را قبول نمی‌کنند، خود من هم قبول نمی‌کنم. این حرف‌ها دیگر لوث شده است. دو سال است که استقلال خوزستان مشکل دارد و با این وضعیت هیچ قولی قبول نیست. اگر عُرضه ندارید، این را صراحتاً بگویید، نه اینکه ما اذیت کنید. نمی‌توانم قبول کنم که خراب‌کاری آقایان گردن ما باشد. همین آقایان وقتی تیم قهرمان شد، بساطی درست کردند که بیا و ببین. آن روز که جشن قهرمانی گرفته بودیم، آقایان بالا پایین پریدند و عکس گرفتند، اما الان پیدایشان نیست. امیدوارم یک مسئولی پیدا شود و با صراحت بگوید که «نمی‌خواهیم تیم‌داری کنیم، جمع کنید و بروید» آن‌وقت ما هم تکلیف خودمان را می‌دانیم. فوتبال در تمام دنبال برای خواسته‌ها و شادی‌های مردم است، اما در ایران همه به جای شادی جامعه، حال مردم را می‌گیرند.