شادی را به مدارس بیاورید

شادی را به مدارس بیاورید

* مهدی مکارمی

سال ۸۳ وقتی مدرسه “سفیلان” آتش گرفت و ۱۳ کودک در آتش سوختند همان شب خودم را به سفیلان رساندم. جای تبرها و کلنگ هایی که اهالی روستا تلاش می کردند پنجره های آهنین کلاس ها را از جا در آورند تا بچه ها را نجات بدهند بر دیوار مدرسه عیان بود.
آن پنجره ها آنقدر محکم بودند که حتی یکی از آن کودکان را نتوانستند نجات بدهند. مدرسه که نبود، دو کلاس با چند میز و نیمکت بود. چیزی برای دزدیدن نداشت، حتی یک کپسول آتش نشانی.
همان زمان سوالی که در ذهنم ایجاد شد این بود که آن حصارهای آهنین، آیا قرار است جلوی بازیگوشی و یا مثلا فرار بچه ها از مدرسه را بگیرند؟ آیا پنجره ها حصار فرهنگ بود تا مبادا دانش آموزان جز از مبادی رسمی مدرسه و معلم چیزی بیاموزند و آنها را در حصار فرهنگ حفظ کنیم؟

آن پنجره ها اما نشانی از “فرهنگ حصار” بود. فرهنگی که شادی را می کشد و رخوت و سکوت و “آقا اجازه” گویی را تشویق می کند.
این دیگر حصار فرهنگ نیست، فرهنگ حصار است.
شعرهای دی جی ها اگر خوب نبود اما خوب به چشمان آن بچه ها نگاه کنید. حرکت دستان شان را خوب نظاره کنید. در آن چشمان و بالا و پایین پریدن ها چه می بینید؟ جز عطش شادی؟

وزیر آموزش و پرورش سال گذشته در آستانه آغاز سال تحصیلی گفت: “مدارس کشورمان به دلیل جو غالب آموزش اجباری و فاقد تنوع از شادی و نشاط دور شده و در واقع برای دانش آموزان زندان است.”

وی همچنین گفته است: “وقتی دانش آموزان را صبح هنگام به زور روانه مدرسه می کنیم و فضای خشک کلاس ها نیز با فشار محض ذهنی روح و روان بچه ها را خدشه دار می کند، طبیعی است آنها در زنگ تعطیلی با شادی تمام از محیط آموزشی فرار کنند.”

آری، دانش آموزان ما صبح ها با خوشحالی و سرزندگی به مدرسه نمی روند و مدارس به محیط هایی خسته کننده، بی روح و تهی از شادی تبدیل شده اند و تمام شادی بچه ها خلاصه می شود در هیاهوی زنگ پایان مدرسه و لحظه خروج آنان از مدرسه.
ما هم در “آموزش” و هم در “پرورش” می خواهیم گزاره ها و آموزه ها را تحمیل کنیم. به حالات و نیازهای انسانی کودکان مان بی توجهیم و شادی در آموزش و پرورش مان مغفول مانده است.
این کلیپ ها می تواند بهانه خوبی باشد تا به درون مدارس برویم و حال و هوای درونی آنها را جویا شویم. شاید در این میانه پاسخ خوبی برای چراییِ آنچه در کلیپ ها می بینیم، بیابیم.
اگر ما شادی را به مدرسه نیاوریم دیگران آن را به سبک خودشان می آورند. لطفا کسی را برکنار نکنید.