روستایی با طعم قهوه عربی

خوزستان برای تبدیل شدن به مقصد گردشگری هیچ چیز کم ندارد جز برنامه‌ریزی و مدیریت موثر. جلگه خوزستان با تنوعی از اقوام که در دل خود جای داده و هر کدام سبک زندگی خودشان را دارند این قابلیت را دارد که در کنار نفت به منبع درآمد دومی برای خود فکر کند و آن توریسم است.

کمتر کسی است که به خوزستان برود، مهربانی مردم این منطقه را ببیند، از دیدن طبیعت آن شگفت‌زده شود، تجربه‌های متفاوت از غذا و نوشیدنی را امتحان کند و بعد از خود نپرسد  با این همه قابلیت چرا سهم خوزستان از گردشگری این‌قدر محدود است؟ اغلب گردشگرانی که به خوزستان می‌روند مقصدشان یا تالاب شادگان است یا آبادان و اهواز، شوش و شوشتر. جاذبه‌ها هم شامل بازارهای آبادان، سازه‌های آبی شوشتر، چغازنبیل و دانیال نبی در شوش می‌شود. این در حالی است که در گوشه‌گوشه این استان پتانسیل‌هایی برای سفر وجود دارد که با معرفی و کار روی آنها هم می‌توان از مهاجرت جوانان از روستاها جلوگیری و در عین حال درآمد مکملی برای مردم فراهم کرد.

به عنوان مثال می‌توان از روستای «عچسه» نام برد. روستایی در حوالی ماهشهر که با داشتن بیش از ۲۰ شرکت پتروشیمی بیشتر نامش با این صنعت گره خورده است. ماهشهر معمولا گردشگران زیادی ندارد اما در نوروز که سفر اوج می‌گیرد مانند سایر شهرها گذر برخی گردشگران به این شهر هم  می‌افتد. از همین روست که تنها در این ایام، لنج‌های توریستی در بندر امام خمینی (ره) گشت دریایی خود را اجرا می‌کنند. گشتی که در خور موسی اجرا می‌شود و اگر از روی نقشه به آن نگاه کنید چونان درختی است که ریشه‌های آن درآبی دریا قرار گرفته باشد. در این گشت دریایی شما از کنار انواع کشتی‌های باری می‌گذرید و این فرصت را دارید که با ملوانان درباره خاطره‌هایشان از دریا صحبت کنید. آنها به شما از روزهای توفانی می‌گویند که گاه باعث می‌شود طناب کشتی‌ها پاره و آنها به سمت نقطه دیگری برده شوند. در این زمان است که لنج‌ها غذا و ملزومات را برای این کشتی‌ها می‌برند. گاهی هم کشتی‌ها دورتر لنگر می‌اندازند و باز لنج‌ها کار حمل خوراک و سایر ملزومات را برایشان انجام می‌دهند. در کنار این لنج‌ها، قایق‌های امداد وجود دارند که با سرعت بالا خودشان را به کشتی‌هایی که در آن افراد دچار سانحه شده باشند می‌رسانند. خلاصه آنکه در ماهشهر در کنار زندگی در خشکی، کسب‌وکار و زندگی در دریا هم وجود دارد و همزمان با آن پیش می‌رود.

از روستای «عچسه» صحبت شد. روستایی در حاشیه رود جراحی که مردم آن اغلب عرب‌زبان هستند. همین موضوع هم سبب شده به لحاظ پوشش و سبک زندگی تفاوت‌هایی با دیگر اقوام داشته باشند. به عنوان مثال برخی از آنها ساکن مضیف (خانه‌هایی که در آنها از ‌میهمانان خود پذیرایی کرده و برایشان قهوه عربی سرو می‌کنند) هستند. در مضیف‌ها شما می‌توانید طعم قهوه عربی را بچشید. گرچه این گزینه را در حاشیه رود کارون هم می‌توانید تجربه کنید، اما در حین خوردن قهوه عربی در مضیف این امکان برای شما وجود دارد تا درباره این رسم و سایر رسوم مرتبط با مضیف هم با صاحبخانه صحبت کنید. میزبان به شما خواهد گفت که سرو قهوه برای ‌میهمان معمولا سه بار است و آنها که به رسم قهوه‌خوری عربی وارد هستند معمولا بیش از سه بار درخواست نمی‌دهند، هر چند اگر بار چهارم فنجان خود را جلو ببرید به شما «نه» نمی‌گویند.

در این بخش از سفرتان می‌توانید در نخلستان‌های «عچسه» گشت‌و‌گذاری خاطره‌انگیز داشته و با انواع خرما آشنا شوید. حتی اگر خرما سبز بود یکی را به دهان ببرید. طعم گسی دارد که شبیه به خرمالوی نرسیده است. با خوردن این خرماهای سبز نارس در آخر به جای آن هسته سفت قهوه‌ای به هسته‌ای سفید برمی‌خورید که یا آن‌قدر هنوز نرم است که زیر دندان به راحتی خرد می‌شود یا اندکی سفت شده و می‌توانید آن را جدا کنید. عکس در نخلستان چیزی نیست که امکان داشتن آن برایتان در سایر استان‌ها چندان فراهم باشد، بنابراین عکس‌تان را بگیرید و در ادامه به کنار رود جراحی بروید. رودی که در گرم‌ترین ماه‌های سال به کمترین حد آب خود می‌رسد و گاه گذر از آن مانند گذشتن از خیابان به سادگی امکان‌پذیر می‌شود. اما در فصل‌های سرد چندان آب آن بالا می‌آید که نه تنها امکانی برای گذر از آن وجود نخواهد داشت بلکه بیم غرق شدن هم می‌رود. در کنار جراحی همچنین دستگاه‌های پمپاژ آب را مشاهده می‌کنید که از جراحی آّب را به سمت نخلستان‌هایشان می‌کشانند. البته این سبک از زندگی تنها به «عچسه» خلاصه نمی‌شود و تعداد روستاها و نخلستان‌های این منطقه زیاد است.

گرچه الان فصل گرمای خوزستان است اما اگر با خواندن این مطلب علاقه‌مند به سفر به این بخش از خوزستان در ماه‌های آتی شده‌اید، از همین الان برنامه‌ریزی‌های خود را انجام دهید